Aan mijn voetbalvrienden

Vanuit zijn vaderrol heeft Gerrit van der Pijl getracht zich in te leven in de voetballeefwereld van Dennis…
Een indrukwekkend stukje.

Aan mijn voetbalvrienden,

Graag wil ik nog ff wat van me laten horen. Natuurlijk raast het leven en ook onze voetbalclub zonder mij verder, maar ik wil toch nog graag een keer laten weten wat VV Almkerk voor mij betekende.

Op jonge leeftijd moest ik van mijn moeder m’n zwemdiploma halen. Toen dat eenmaal gelukt was, wilde ma mij naar ACKC sturen. Een geluk dat m’n vader daarin dan eens een keer wel het beslissende woord had, anders had ik op de korfbal gezeten.

Hand in hand met m’n vader ging ik de voetbalvelden verkennen, ik was toen net 6 jaar.
M’n eerste team was met Huib Colijn en Joost Kant als trainers. Ongelofelijk dat Koos, Arjen, Bjorn, Tomas en Reen er toen al bij waren en me kort geleden in zo’n houten kist hebben gedragen naar de begraafplaats.

Voetbal is zo veel meer dan alleen een sport!! In m’n jongste jaren sinterklaas vieren in de kantine en het pupillenkamp, geweldig gewoon! Later was ik trouwens zelf ook altijd gedreven om het pupillenkamp mede tot een succes te maken. Leiding voor de kleinsten, presenteren van de playbackshow; het kon niet gek genoeg.

Als voetballer was gedrevenheid m’n grootste speerpunt. Altijd zat ik bij Bert Keller in de top 3 van trainingsopkomst over het hele seizoen. M’n talent bleek eens te meer toen ik bij het maken van een omhaal mijn arm op 2 plekken brak en ik bij Arnik Plomp in de auto met mijn vader erbij naar het ziekenhuis toe speerde.

Met Jan de Haas, Bert Keller en later Rik van Straten als trainer kon ik prima door de bocht. Vooral de 2 seizoenen met Rik en Piet de Graaf en die ouwe gek van mij als verzorger waren prachtig.
We speelden in de eerste klasse maar gezelligheid was erg belangrijk.
Altijd nog één (of twee) kannen bier in onze kantine na de wedstrijd… Onvergetelijk tof!!

Daarna kwam de onder 19 met Gert Hofstede en Hans Kant. Hoewel goed bedoeld door Gert en Hans kon ik moeilijker presteren in hun strakke regime. Uiteindelijk kreeg ik daar dan ook schoon genoeg van.
Ik weet het nog goed. Het was tegen Unitas, met Jantje Peters (de ex-prof) als trainer.
Een belangrijke wedstrijd en vooraf werden 6 spelers, waaronder ik, aangewezen om er alleen maar in te komen als de wedstrijd heel ongunstig zou lopen.
En dat gebeurde ook…
Ik was zeer teleurgesteld en toen Hans riep om warm te gaan lopen, ben ik me demonstratief gaan omkleden.

Er volgde een jaartje Dussense Boys, schommelend tussen het eerste en tweede elftal miste ik VV Almkerk ontzettend. Gezellig was het wel in Dussen. Maar wat was die ouwe van me blij dat ik terug naar Almkerk ging. Nog steeds had ik de drang om zo hoog mogelijk te spelen. Maar de reserve hoofdklasse van het 2e was moeilijk voor me.

Johan van Os vertelde het m’n vader zo mooi. “Ondanks dat hij het soms wel begreep was het een teleurstelling dat hij wat tussen wal en schip viel. Meestal sprak ik dan op donderdagavond met hem. Ik zei dat we hem centraal achterin nodig hadden en dat ik blij was dat hij met ons meedeed. Het 2e wist niet wat ze misten! Dat deed hem goed. We namen er samen een flesje bier op en op zaterdag had ik een ontzettend gemotiveerde Dennis erbij”, aldus Oenk.

Ook met Martijn van der Pluijm, de latere leider van het derde, kon ik ontzettend goed overweg. Wat hebben we gelachen hè, Martijn! Prachtige jaren bij 3 en 4, waar ik wisselend bij beide elftallen mocht komen opdraven.

Vergeet ik bijna nog te zeggen dat Hendri ’t Lam een scheidsrechterscarrière voor me in het verschiet zag. Ik heb best nog heel veel wedstrijden gefloten bij Almkerk. Vaak coachte Hendri me of kwam hij gewoon kijken. Eerlijk gezegd, soms sliep ik liever uit, maar voor Hendri doe je dat gewoon hé! Marina Nieuwenhuizen en later Arie Verwoerdt deelden me vaak in. Ook al 2 mensen waar ik geen nee tegen kon zeggen.

Dat ik niet altijd de gemakkelijkste was, tsja dat weet ik maar al te goed van mezelf. De scheidsrechters die me floten, diverse bestuursleden die me probeerden te temperen als ik uitbundig was in de kleedkamer. Er is genoeg voorgevallen.
Mensen, sorry daarvoor. M’n karakter en ADHD brachten dit helaas ook met zich mee.

Maar feesten en lol maken deed ik het liefste en daar hebben jullie toch ook van mee kunnen genieten?

De laatste jaren zat ik mentaal soms (heel) diep. Ik denk dat veel van jullie dit niet wisten, maar velen ook weer wel. De kantine was bijvoorbeeld hetzelfde niet meer voor mij nadat mijn opa (Rien Geerts / d’n Bukkum) was overleden en hij niet meer op z’n stoel bij het raam zat.

Het overlijden van Stefan Wildhagen greep me ook zo verschrikkelijk aan. En dan te bedenken dat ik precies dezelfde wegafslag zou gaan nemen, waar toch een duidelijk rood kruis boven brandde.

Bij VV Almkerk heb ik zoveel meegemaakt. Sporten, feesten, ruzie, liefde, grote vriendschappen etc….

Uit de grond van m’n hart hartstikke bedankt voor het grootse afscheid op maandagavond 15 augustus in de voetbalkantine. Ik was erbij; weet dat het m’n ouders en Jarno heel veel goed heeft gedaan zoveel belangstelling er was!

Arie, Jaap, Rianne, Tess, Ans en ik zal wel weer iemand vergeten. Het was geweldig, ik heb er gewoon de juiste woorden niet voor.

Vriendengroep; ik hou ontzettend van jullie en laat daar nooit iets of iemand aan twijfelen.

Lieve groet,

Dennis.

 

Namens Dennis,

Gerrit van der Pijl