Afscheidsbrief Remy Roodenburg aan Robert Roest
Robbie,
Het is een turbulent jaar geweest tussen ons. Ik heb het advies van mijn psycholoog gekregen om 1 keer het volledige verhaal te vertellen om het zo goed mogelijk af te kunnen sluiten.
Ik wil je graag meenemen naar het begin van onze bijzondere reis.
Het was ergens in 2017. Succestrainer john vink werd bedankt voor zijn diensten en de naam Robert Roest ging rond als zijn opvolger.
Robert Roest, dacht ik? Dat is toch die man die ik vroeger altijd bij studio sport zag op zondagavond?
We moeten dan echt terug naar mijn jongere jaren, een tijd waarin mishandeling en misbruik als een rode draad door mijn leven liepen. Maar dan was er zondagavond waarin ik Robert Roest op nederland 1 in zijn Utrecht of Fortuna shirt op het scherm zag. Op de momenten dat ik jou op televisie zag kon ik alle ellende even vergeten, bedankt daarvoor.
Deze jeugdheld zou dus mijn trainer worden. Met zenuwen in mijn lijf ging ik naar de kennismakingsavond. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik doe de deur open van de bestuurskamer en daar zit hij. Ik krijg het warm, m’n hartslag gaat omhoog en ik klap helemaal dicht. Daar zit hij, de man die mijn leven heeft gered.
Aan het einde van de kennismakingsavond komt er een onzeker gevoel bij me naar boven. Wat zou hij van me vinden? Ben ik goed genoeg? Twijfels nemen toe en ik besluit te vluchten. Ik ga een jaar naar Altena. Ik kan deze man alleen maar teleurstellen, is de gedachte die overheerst. Ik moet Robbert uit m’n hoofd zetten.
De start voor mij bij Altena is moeilijk. Ik hoor van ex teamgenoten alleen maar positieve verhalen over de nieuwe trainer. Ik kom er achter dat ik de verkeerde keuze heb gemaakt.
Toch komt het zelfvertrouwen inmiddels wat terug en ik besef dat Robbie iemand als mij nodig heeft. Ik trek de stoute schoenen aan en ga met Almkerk weer in gesprek. Ik zal en moet trainen onder de man die dezelfde initialen heeft als ik. En zo geschiedde.
Inmiddels is het de zomer van 2018, tijd voor de eerste training onder mijn voorbeeld. Fantastisch om met mijn jeugdheld op het veld te mogen staan. Hoe hij beweegt, hoe hij praat… overweldigend allemaal.
We zijn weer een aantal weken verder in het seizoen. Ik heb vertrouwen gekregen van Robert en zelfs een basisplaats veroverd. Tot zo ver gaat het goed. Toch merk ik dat de eerste haarscheurtjes in onze relatie zijn ontstaan. Omdat het nog zo vroeg in het seizoen is besluit ik mijn mond te houden over het gedrag van Robert waar ik me zo aan irriteer. Achteraf gezien heb ik hier een fout gemaakt, ik had me toen al uit moeten spreken.
Ik erger me namelijk al weken aan een harde aanstekelijke lach en de stopwoorden ‘jochie’ en ‘meissie.’ Wat kan iemand toch snel van een voetstuk vallen?
Richting de winterstop trek ik het niet meer. Ik besluit om naar assistent trainer Pascal te stappen. Die heeft wat moeite met empatisch vermogen dus daar kwam ik helaas niet mee verder. Ik besluit alles maar op te kroppen.
Vervolgens het doemscenario. Robbie zet Remy vlak voor de winterstop op de bank. Waar komt dit vandaan? Wanneer ik om een reden vraag reageert Robbie alleen maar met ‘ja, wat?!’ of ‘ja, dus?!’
Hier kom ik niet mee verder. Ik besluit Robbie te negeren. En dat is moeilijk. Zeker op donderdagavonden waarin Robbie de afgelopen competitiewedstrijd tegen de Meern nog een keer analyseert of met passie verteld over onze beste wedstrijd van het seizoen. Volgens hem was dit de met 6-1 gewonnen wedstrijd tegen GRC. Erg bijzonder aangezien de Meern niet bij ons in de competitie zit en we 2 keer verloren hebben van GRC.
Ik besluit hem toch maar te vergeven. Ik wil gewoon dat hij me even vasthoud.
Het seizoen kabbelt verder. Inmiddels speel ik de ene keer wel en de andere keer niet. En als ik speel is de vraag niet of, maar na hoeveel minuten ik gewisseld ga worden. Elke bespreking is een verrassing. De verrassing is niet eens meer of ik speel maar of Robbie überhaupt een opstelling op het bord heeft gezet. Op vrijdagavond heeft hij nog weleens een feessie en dan kan hij nog weleens wat vergeten.
Het einde van het seizoen nadert en onze band is inmiddels puur zakelijk geworden.
In de tussentijd was bij ons al bekend dat hij een nieuwe club heeft gevonden voor het volgende seizoen. Hij gaat naar Batavialand. De reden die hij opgeeft is reistijd, maar ik weet wel beter. Je vindt dat ik te dichtbij ben gekomen en wilt vluchten. Ren maar weg jochie.
Ook de trainingsstof lijkt hij aan te passen om mij een hak te zetten. Zonder buitenspel, met buitenspel, 2 keer raken, dan weer wel in DE midden en dan weer niet. De regels worden elke keer ten nadele van Remy aangepast. Bij Robbie zijn regels als water, vloeibaar. Alles om mij te laten verliezen. In 1 woord triest. Wanneer ik hier iets van zeg kom ik in zinloze discussies terecht. En Robbie en discussies? Die wil hij niet verliezen. Zo hebben we het een keer over het voltooid deelwoord van debat gehad. Met volle overtuiging dacht Robert dat het debatterren was, dat had hij ergens op robbiepedia gezien, denk ik.
Wil je gelijk hebben of gelukkig zijn, dacht ik bij mezelf. Ik heb wederom over mijn hart gestreken en zei maar dat hij gelijk had. Zijn ogen gingen glinsteren toen ik hem dit vertelde. Hier draait het blijkbaar om bij hem. Robbie kan goed tegen kritiek, zolang het kritiek op een ander is.
Toen ik die avond thuis kwam kreeg ik een paniekaanval. Wat doet die man toch met me?
Je nieuwe team hadden we al ontmoet in Barcelona. Je hebt toen de hele avond staan praten met je nieuwe linksback van volgend seizoen. Een tropische verrassing met een gouden gebit. Erg triest dat je continu oogcontact met mij zocht wanneer je met hem aan het praten was. Toch heeft Barcelona het beste in je naar boven gehaald. Ik heb genoten van je dansmoves en je gekke streken. Een badmuts haalt het gekste in Robbie naar boven.
Ik had me voorgenomen nog 1 poging te wagen om ons weer dichter bij elkaar te brengen. Carnaval 2019. Robbie had toegezegd ook aanwezig te zijn. Opnieuw kreeg ik gezonde spanning, ik keek eindelijk weer naar iets uit in het leven. Een dagje samen met Robbie. Een kans om alles uit te praten en de neuzen dezelfde kant op te krijgen. Hoe kon ik zorgen dat Robbie alleen maar oog voor mij zou hebben die dag, dacht ik bij mezelf. Robbie houdt van niemand zoveel als van zichzelf, daarom leek het me een goed idee om als Robert verkleed te gaan. Weken heb ik geïnvesteerd om er zo uit te kunnen zien als hem. En wat denk je? Ineens heeft hij een verjaardag terwijl de week daarvoor zijn agenda nog leeg was. Wederom een mes in mijn rug. We hebben beide betaald voetbal gespeeld en weten hoe die wereld in elkaar zit, maar dit viel me wederom tegen.
Toeval bestaat niet in het leven. Voor mijn werk had ik namelijk een afspraak in Zoest en toevallig is dat ook de woonplaats van mijn jeugdheld. Ik trok de stoute schoenen aan en appte Robbie op het moment dat ik er was. Misschien samen een bakje koffie en een goed gesprek, dacht ik. Of een rondje naast hem in de lesauto. Ik stond voor alles open.
Tot op de dag van vandaag heb ik nog steeds geen reactie terug gehad op mijn appje. Wederom teleurstelling en verdriet. Kan ik dit nog aan?
Het voelt alsof ik al een hele tijd in tunnel zit zonder licht aan het einde. Toch kwam er totaal onverwachts een sprankeltje licht tijdens het afscheidsfeestje van Hark. We hadden een aantal keer oogcontact en ik voelde dat de vonk tussen ons terug aan het komen was. Ik kreeg het idee dat je me aan het verleiden was, je speelde zelfs trompet met me. Ervaringen uit het verleden hebben me wat voorzichtig gemaakt, maar dit voelde weer net als de eerste training van het seizoen. Als klap op de vuurpijl kreeg ik een striptease act. Ik was zo overrompeld door onze trompet act samen dat ik mijn ogen tijdens de striptease niet van je af heb kunnen houden. Het voelde weer goed, net als vroeger.
Het is tijd om dit af te gaan sluiten. Dit is natuurlijk allemaal gekkigheid. Namens de hele selectie wil je bedanken voor je inzet en wens je heel veel succes bij Batavialand.
Ik ben jouw jochie en jij de mijne forever.
Hartelijke groet,
Remy